එන්.සතිය මූර්ති විසිනි
ගෝඨා නායකත්වයෙන් සහ ආන්ඩුවෙන් ඉවත් විය යුතු බව හැර වෙන කිසිවක් ගැන ගොඨගෝගමේ සවස රැස්වූ බොහෝ කථිකයන් කතා කළේ නැත. ගෝඨාගේ නික්ම යාමෙන් පසු ඇති විකල්පය ගැන ඔවුන් අතර සිටි දැනුමැති අය ඒ වන විටත් ඔවුන් අතර සාකච්ඡා කරමින් සිටියේ මහජන විරෝධයේ පීඩනය යටතේ තමන් විසින්ම ක්‍රියාත්මක වන බවට ඔවුන් ද නිගමනය කර තිබූ ගෝඨාගේ නික්ම යාමෙන් පසුව ඇති විකල්පයයි.
ජනාධිපති ධූරයේ පුරප්පාඩුවක් ඇති වූ විට, ගෝඨාගේ ජනාධිපති ධූරයේ ඉතිරි කාලය සම්පූර්ණ කිරීම සඳහා පාර්ලිමේන්තුවට කෙනෙකු තෝරා ගැනීමට අගමැතිවරයා මැදිහත් වන බව ඔවුහු දැන සිටියහ. එහෙයින්, අගමැති මහින්දට ඉල්ලා අස්වන ලෙස ගෝඨා කළ ඉල්ලීම ඔවුන් හදවතින්ම පිළිගත්තා.
“ජනප්‍රිය කුමන්ත‍්‍රණයකින්” බේරී සිටිය හැක්කේ ඔහුට පමණක් බව වත්මන් ගෝඨා විශ්වාස නොකළ නිසා ඔවුන්ගේ අවබෝධයට අනුව එය ජාතියට යහපත් පියවරක් විය. ඔවුන්ගේ ගනන් බැලීම් වලට අනුව, ඔවුන්ට පළමුව මහින්ද වෙනුවට “හොඳ/වඩා හොඳ” අගමැතිවරයෙකු ලැබෙනු ඇත, ඔහු පාර්ලිමේන්තුව විසින් විධිමත් ලෙස තෝරා ගත් පසු, ඉවත්ව යන ජනාධිපතිවරයාගේ ඉතිරි ධුර කාලය සඳහා තාවකාලිකව සහ ස්ථිරව ඔහු වෙනුවට පත් කරනු ඇත. නැතහොත්, ඔවුන් එසේ විශ්වාස කළහ. සජිත් ප්‍රේමදාස SJB නායකයා හෝ විපක්ෂය ලෙස ඔවුන්ගේ ස්වභාවික තේරීම විය.
පාලනය සහ දේශීය ආර්ථික කළමනාකරණය (මිල, තීරුබදු සහ බදු වැඩිකිරීම් යනාදිය) සම්බන්ධයෙන් පවතින අවුල්සහගත තත්ත්වයට සජිත්ගේ අකමැත්ත ප්‍රධාන හේතුව බවට දිගින් දිගටම විවේචන එල්ල වුවද, ඔහු තම ගණනය කිරීම් හොඳින් සිදු කර ඇති බව පෙනේ. පර්යන්තයේ සිටින සිහින දකින්නන් මෙන් නොව, එම ස්ථානයේම සහ ස්ථානයක සිටින මිනිසා දැන සිටියේ, අග්‍රාමාත්‍යවරයා ලෙසත්, ඊටත් වඩා පසුව ජනාධිපති ලෙසත්, ඔහුට පාර්ලිමේන්තු බහුතරයක් රැස්කර ගැනීමට නොහැකි වනු ඇති බවයි. එක් ආකාරයකින් හෝ වෙනත් ආකාරයකින් රට පාලනය කිරීමේ අරමුණින් නොවේ.
වසරක් ගෙවී යද්දී, තම නැසීගිය ඥාතියෙකු වූ ජේ ආර් ජයවර්ධනගෙන් පසුව ජාතික දේශපාලනයේ කපටි නරියෙකු වූ වත්මන් ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහට කලක් ඔහුගේ වෙනත් එජාප ලේබලයක් යටතේ සිටි විපක්ෂ SJB ඒකාබද්ධය දෙකඩ කිරීමට නොහැකි වී තිබේ. . පුද්ගලික මත විමසුම් වලදී රාජපක්ෂ (කියවන්න: මහින්ද) නායකත්වයේ දුර්වල ලකුණු තිබියදීත්, “පාලක” ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ සහචරයා බෙදීමට ඔහුට හැකිවීම පිළිබඳ ප්‍රශ්නය විශාල වශයෙන් කථා කරයි.
දවස අවසානයේදී අරගලයේ විරෝධතාකරුවන්ගේ අරමුණ සහ ඉලක්කය වූයේ නායකත්වය වෙනස් කිරීමද? ඔව් සහ නැහැ. ඒ වන විටත් ගොඨගෝගම භූමියේ ජනතාව සමඟ ඵලදායි ලෙස මිශ්‍ර වූ ජවිපෙ නායකත්වය සහ සාමාජිකයන් “නායකත්වයේ වෙනසක්” බලාපොරොත්තු වූ තරමටම “පද්ධති වෙනසක්” අපේක්ෂාවෙන් හෝ අවම වශයෙන් අපේක්ෂා කළහ.
පසුගිය දශකය තුළ ආරම්භ කරන ලද, ඊටත් වඩා අඩු ප්‍රසිද්ධියට පත් වූ සහ ඉක්මනින්ම අමතක වූ පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය (පෙසප), නොයෙල් මුදලිගේ යන සැකකාර අන්වර්ථ නාමයෙන්, එක් කළෙක සටන්කාමියෙකු වූ ඕස්ට්‍රේලියානු පුරවැසියෙකු වන ප්‍රේම්කුමාර් ගුණරත්නම් සමඟ ආරම්භ කරන ලදී. පෙසපට ජවිපෙ ශිෂ්‍ය හා ගුරු අංශ සියල්ල ආයාසයකින් තොරව උකහා ගත හැකි බව බොහෝ දෙනා පැවසුවත්, ආහාර හා ඉන්ධන ඉල්ලා කොළඹ අරගලයට පෙර පැවති විවිධාංගීකරණය වූ වීදි විරෝධතා වලදී ඔවුන්ගේ බලය කර්තෘත්වය සහ හිමිකාරිත්වය නොමැතිව ප්‍රදර්ශනය විය, සිදුවූයේ ඔවුන් ගොටගෝගම ගම්මානයේ ඝට්ටනයට එක්වීම පමණි.
එසේ නම්, සියලු ප්‍රචණ්ඩත්වය සහ ගිනි තැබීම් පිටුපස සිටියේ කවුද? අසාධාරණ ලෙස දෙමළ ජනයා ඉලක්ක කර ගනිමින් වාර්ගික පෙරමුණේ සරත් වීරසේකර පවසන බොහෝ දේ ඔබ එකඟ නොවීමට හෝ බැහැර කිරීමට ඉඩ ඇත. එහෙත් අරගලය ප්‍රචණ්ඩත්වය පිළිබඳ ඔහුගේ ප්‍රශ්න, අභිප්‍රේරකයින් සහ සහභාගිවන්නන්ට පිළිතුරු අවශ්‍ය වේ – ජාතිකත්වයේ සහ ජාතික ආරක්ෂාවේ විශාල අවශ්‍යතාවය මත.
“සමාජ විප්ලව” වේදිකාවක් මත ඡන්ද පෙට්ටිය හරහා නීත්‍යානුකූලව බලය අල්ලා ගැනීම ජවිපෙට එක දෙයකි. ජනාධිපතිවරණ, පාර්ලිමේන්තු සහ පළාත් පාලන මැතිවරණ පවත්වන සෑම අවස්ථාවකදීම අඛණ්ඩව තරග කරමින් පක්ෂය කරමින් සිටින්නේ එයයි. සමහර මුහුණු නැති නායකයින් හෝ නායකයින් විසින් “නාගරික කැරැල්ලක්” නිර්මාණය කිරීමට උත්සාහ කිරීම තවත් දෙයක් වන අතර, පසුගිය වසරේ මැයි 9 වන දින ගිනි තැබීම සහ අනෙකුත් ක්‍රියාකාරකම් මගින් ඊට වඩා නරක ලෙස පෙනෙන්නට පටන් ගත්හ.
ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ එය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රියාවලීන් සඳහා බවත්, සමහරවිට ඔවුන්ගේ “සමාජ විප්ලවයක්” සඳහා වූ කැඳවීම ද ගලා යා යුත්තේ ඡන්දයෙන් මිස වෙනත් බලවේගයකට අවශ්‍ය පරිදි උණ්ඩයෙන් නොවන බවත්, එය ඉලක්කය නම්. ආන්ඩුව, තම අණ පරිදි පුළුල්ව පැතිරී ඇති සහ ගැඹුරින් පිහිටන ලද විමර්ශන යන්ත‍්‍රය හරහා පළමුව සොයා බලා ජාතිය විශ්වාසයට ගෙන, ඊලඟට කරන්නේ නම් මිස, ඇඟිල්ල දිගු කිරීම අශෝභන හා කළ නොහැක්කකි.
මාස කීපයකට පෙර, කුමන්ත්‍රණ-සංවිධායකයින් පුහුණු වැඩසටහන් පවා පවත්වා ඇති බවත් නොවැම්බරයේ ප්‍රචණ්ඩ කැරැල්ලක් පිළිබඳ බුද්ධි තොරතුරු තමන් සතුව ඇති බවත් රජයේ ඇමතිවරුන් එකකට වඩා වාර්තා කළහ. රජය සඳහන් කළ කාලසීමාව පැමිණ ඇත, නමුත් සඳහන් කර ඇති ආකාරයේ ක්‍රියාකාරකමක් නැත.
අසූව දශකයේ අගභාගයේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ නාගරික කැරැල්ලකදී එවැනි ප්‍රයත්නයන් ව්‍යර්ථ කිරීම බුද්ධි අංශ යාන්ත්‍රණයට බැර කළ හැකිය. ප්‍රශ්නය වන්නේ පෙසපට ඒ සඳහා අභිප්‍රාය සහ යන්ත්‍රෝපකරණ තිබේද යන්නයි. එසේත් නැතිනම්, මාක්ස්වාදී-ලෙනින්වාදී දෘෂ්ටිවාදය ප්‍රකාශ කරන වෙනත් අංග ඔවුන්ගේ කාලය හොඳ වූ විට පහර දීමට බලා සිටීද? න්‍යායාත්මකව, ඔවුන් සිංහල-බෞද්ධ ආධිපත්‍යවාදීන් ඇතුළු අන්ත දක්ෂිණාංශිකයන් විය හැකිය.
අඩුම තරමින්, එල්.ටී.ටී.ඊ ය පුනර්ජීවනය කිරීම ගැන හෝ කැරලි පෙරමුණේ අඩුවෙන් ක්‍රියාත්මක වූ සහ ත්‍රස්තවාදී කල්ලි ලෙස ක්‍රියාත්මක වූ නව දෙමළ සටන්කාමී කණ්ඩායම්වලට ඇතුල් වීම ගැනවත් කිසිවෙක් කතා කරන්නේ නැත. එල්.ටී.ටී.ඊ සංවිධානය අනූව දශකයේ යාපනය නගර ප්‍රදේශයේ දී උත්සාහ කළත් නාගරික ප්‍රාණ ඇපකරුවන් අල්ලා ගැනීමට අපොහොසත් වූවත්, නාගරික ගරිල්ලන්ට වඩා ඔවුන්ගේ චේතනා සහ ක්‍රම සහමුලින්ම වෙනස් වන්නේ කෙසේද සහ ඇයි දැයි විශේෂඥයින් ඔබට කියනු ඇත.
එල්.ටී.ටී.ඊ.-පශ්චාත් විශ්ලේෂණයන් කියා සිටින්නේ, කිසිදු ආකාරයක ජාත්‍යන්තර පිළිගැනීමක් නොමැතිව, පාලන ක්‍රමයක් පවත්වාගෙන යාමට අවශ්‍ය භූමි ප්‍රදේශයක් තබා ගැනීම, එහි මුල් අසාර්ථක වීම්වලින් එකක් වන අතර, එය අවසානයේ අවසානය දක්වා ළඟා විය.
ඉතින්, එය කළේ කවුද සහ ඇයි? පෙර සහ දෙවැන්නට වඩා බොහෝ දේ අවශ්‍ය දේශීය අවශ්‍යතා කෙරෙහි උනන්දුවක් හා ආකර්ෂණයක් ඇති කර ගැනීම සඳහා පමණක් නම්, එය පුළුල් අර්ථයක් සහ මාතෘකාවක් ලබා දුන් “තන්ත්‍ර වෙනසක්” සඳහා වූ මහා සැලැස්මක් ද? එසේ නම්, 2015 ජනාධිපතිවරණ පරාජයෙන් පසු මහින්ද ප්‍රසිද්ධියේ චෝදනා කළ පරිදි, ප්‍රාදේශීය දේශපාලනයේ සහ ජනගහනයෙන් වැඩි ප්‍රමාණයක් අදෘශ්‍යමාන (විදේශීය?) හස්තය විසින් මෙහෙයවනු ලැබුවේ වෙනත් නමකින්, වෙනත් ආකෘතියකින් “පාලන වෙනසක්” පමණක්ද? වඩා ගෞරවනීය ලෙස? එසේ නම්, මෙම විස්තීර්ණ යෝජනා ක්‍රම සහ ඉදිරියේදී සිදුවීමට නියමිත “පද්ධති-වෙනස්වීමක්” පිලිබඳ ව්‍යාපාරයක් කරන්නේ ඇයි?
සියල්ලට පසු, ඉඟියක් හෝ වෙනත් ආකාරයකින් ප්‍රීතියෙන් නමුත් වෙහෙසට පත් වූවාක් මෙන්, ගෝටාගෝගම ස්ථානයට රැස්ව සිටි ජනතාව ජනාධිපති ගෝඨාභය රටින් පිටව යන (තායිලන්තයට යන අතරමගදී මාලදිවයිනට) යන පුවත ප්‍රසිද්ධියට පත් විය. ඉන්පසුව, ඔවුන් හදිසියේම පෙනී සිටීමත් සමඟම, පද්ධති වෙනස් කරන්නන් විරෝධතා භූමියේ රැඳී සිටීමට අධිෂ්ඨාන කර ගත් අතර, එය වාෂ්ප වී ගිය නමුත්, ආරක්ෂක අංශ විසින් එතරම් අනුකම්පා විරහිතව තල්ලු කිරීමෙන් පසුව පමණි. අරගලය දිනුවත් දිනුවේ නැත.
මෙය අපව රැගෙන යන්නේ වික්‍රමසිංහ ජනාධිපතිවරයා පිළිතුරු සෙවීමට පොරොන්දු වූ අවසාන ප්‍රශ්නයටය. තම පවුලේ නිවසට ගිනි තැබූ සිද්ධිය ඇතුළු බහුවිධ ගිනි තැබීම් සම්බන්ධයෙන් පූර්ණ පරික්ෂණ සිදුකිරීමට නියෝග කිරීම තුළින් ජනාධිපතිවරයා ඇතැම් කවයන් තුළ යම් බලාපොරොත්තු ඇති කළ අතර අනෙක් අය හෙළිදරව් විය හැකි බවට බියක් ඇති කළේය. රජයේ පොරොන්දුව සහ එවැනි විමර්ශනවල මූලික ප්‍රගතියෙන් පසුව, ගිනිබත් කරන ලද තම දේපළවලට වන්දි ඉල්ලා උසාවියට ගිය ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් සහ තවත් අය එය පවා ඉල්ලා අස්කර ගත්හ.
ඉන්පසුව, අරගල උද්ඝෝෂකයින් ප්‍රචණ්ඩක්‍රියා ආරම්භකළ විට, ඉහළ සිට පහළට අනපේක්ෂිතභාවයට මායිම් වූ අණදීමේ අසාර්ථකත්වය පිළිබඳ චෝදනා විමර්ශනය කිරීම සඳහා වත්මන් රජය විසින් පත් කරන ලද ත්‍රිවිධ හමුදාවේ ප්‍රවීණ නායකයින්ගේ ත්‍රිපුද්ගල කමිටුවේ වාර්තාවද එකසේම අමතක වී ඇත.
එම සමහර ගිනි තැබීම් මැඩපැවැත්වීම සඳහා පොලිස් බලකාය විසින් ඉල්ලා සිටින විට ප්‍රාදේශීය ක්ෂේත්‍ර කණ්ඩායම් මැදිහත් වීමට අකමැතිවීම අර්ධ වශයෙන් මෙම සොයාගැනීම් මගින් පැහැදිලි කළ හැකිය. ගිනි තැබීම් සිදු වූ ස්ථානවලින් සැලකිය යුතු ලෙස නිශ්ශබ්ද කළ ප්‍රවෘත්ති වාර්තා පවා ප්‍රමාද වී හෝ පවසා සිටියේ අමාත්‍යවරුන්ගේ නිවෙස්වලට නුදුරින් ස්ථානගත කර තිබූ හමුදා ඒකක, පවුලේ සාමාජිකයන් හෝ ප්‍රදේශයේ පොලිසිය පවා ඉල්ලා සිටියදී දේපල ගිනි ගන්නා විට බාධා කිරීම ප්‍රතික්ෂේප කළ අතර අපරාධකරුවන් ඔවුන්ගේ ක්‍රියාව කරමින් කාලය ගත කළ බවයි.
මෙතනින් කොහෙන්ද?
මේ සියල්ල ප්‍රශ්න කිහිපයක් මතු කරයි.
1) අරගලය උද්ඝෝෂණය පිටුපස ඇති තත්ත්වයන් සහ එහි හැඩය ගැන සොයා බැලීමට ජනාධිපතිවරයා / පාර්ලිමේන්තුව විසින් කොමිසමක් පත් නොකළේ මන්ද? 2019 ඒ තරමටම බරපතළ පාස්කු ප්‍රහාරය සම්බන්ධයෙන් අවම වශයෙන් ජනාධිපති කොමිෂන් සභා දෙකක් සහ පාර්ලිමේන්තු පරීක්ෂණයක් (ව්‍යවස්ථාදායකය විධායකය විශ්වාස නොකළාක් මෙන්, වත්මන් ජනාධිපති රනිල් අඩු ජනප්‍රිය සහ මැදිහත්කාර ජනාධිපති යටතේ බලවත් අගමැතිවරයකු වූවාක් මෙන්) , මෛත්‍රීපාල සිරිසේන සහ ඔහුගේ ප්‍රධාන සහායකයන්ට නීතිමය සහ මූල්‍ය වගකීම් නියම කරමින්, කේතනය නොකරන ලද වධහිංසා නීති යටතේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ තීන්දුවක් පවා දැන් තිබේ.
2) අවංක සහ අපක්ෂපාතී පරීක්ෂණයකින් එවකට බලයේ සිටින සහ තවමත් ජනාධිපති වික්‍රමසිංහගේ ඇපල් කරත්තය අවුල් කිරීමට හැකියාව ඇති රාජපක්ෂලාගේ වරද හෙළිදරව් වනු ඇතැයි රජය අපේක්ෂා කරනවාද / බිය වන්නේද? එසේත් නැතිනම්, එවැනි පරීක්ෂණයක් ඒ සියල්ලෙන් ඔබ්බට ගොස්, හිටපු පාලක පෙරමුණු මැති ඇමතිවරුන්ගෙන් සමහරක් විටින් විට කතා කරන විදේශීය හස්තයක් හෝ අතක් “හෙලිදරව්” කිරීමටද?
3) එවකට ආරක්ෂක මාණ්ඩලික ප්‍රධානී (CDS) ජෙනරාල් ශවේන්ද්‍ර සිල්වා මහතා එම අවස්‌ථාවට නොපැමිණි බව පමණක් නොව, උපදෙස්‌ පසෙකට දමා ඇති බව සොයා ගත් ත්‍රිපුද්ගල ප්‍රවීණයන්ගේ පරීක්‍ෂණයට දෘශ්‍යමාන ක්‍රියාමාර්ගයක් නොගන්නේ මන්ද? /ආරක්ෂක ලේකම්වරයාගේ සහ එක් කාලීන සගයකු වූ ජෙනරාල් කමල් ගුනරත්නගේ නියෝග සහ ඊටත් වඩා, ත්‍රිවිධ හමුදාවේ උත්තරීතර අණදෙන නිලධාරියා වූ ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, එසේ නොමැති නම්, මෙම කාරණය සම්බන්ධයෙන් සීමිත පරිපාලන බලතල සහිත චාරිත්‍රානුකූල තනතුරක් පමණක් ද? ජාතික පුවත්පත් අංශයක් විසින් “වරණාත්මකව” වාර්තා කර ඇති දෙයට වඩා ජෙනරල් සිල්වාට ඉදිරිපත් කිරීමට වෙනත් අනුවාදයක් තිබේද?
4) වත්මන් ජනාධිපති වික්‍රමසිංහ මහතා ඇතුළු දේශපාලඥයින්ගේ දේපළ ඉලක්ක කර ගනිමින් සිදු වූ ගිනි තැබීම් මාලාව සම්බන්ධයෙන් පොලිස් පරීක්ෂණ රාශියකට සිදු වූයේ කුමක්ද? වික්‍රමසිංහගේ නිවසට ගිනි තැබීමේ ප්‍රහාරයට නායකත්වය දුන් හිටපු දෙමළ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයෙකුට අධිකරණයෙන් ඇප ලැබෙන තුරු (ඔහුට වෙනත් නඩු ද තිබුණා) අධිකරණයේ මනෝභාවය සහ ක්‍රමවේදය පරීක්ෂා කිරීමට පමණක් වුවද,
ඒකෙන් එකක් උසාවියට ගෙනිච්චේ නැත්තේ ඇයි,
පෙර නොවූ විරූ අරගලය ආකාරයේ මහජන ව්‍යාපාර මධ්‍යයේ සාපරාධී වරද නිවැරදි කිරීම සඳහා පහළින් ඇති නඩුවක් අධිකරණයට ඉදිරිපත් කරන්නේද?
මෙම ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු එක් ආකාරයකින් අරගලය යනු කුමක්ද යන්න පිළිබඳ ඇස් ඇරීමක් විය යුතුය – පාලන තන්ත්‍රය වෙනස් කිරීම සඳහා වූ අහිංසක ව්‍යාපාරයක් මිස අන් කිසිවක් නොවේ, ක්‍රමය වෙනස් කිරීම හෝ පද්ධතියක් හරහා “සමාජ විභේදනයක්” ඇති කිරීමට මතවාදී මුලපිරීමකි. “සමාජ විප්ලවයක්” පහසු කිරීම සඳහා වෙනස් කරන්න? එසේත් නැතිනම්, ඇසට හමුවන නමුත් ඇසට නොගැලපෙන දේට වඩා වැඩි යමක් තිබේද?
ත්‍රිවිධ හමුදාවෙන් පැන යාම වැඩි වන වාර්තා සහ පලාගිය අය සාපරාධී කල්ලිවලට සම්බන්ධ වීම හෝ පිහිටුවීම පිළිබඳ කනස්සල්ල සහ තුවක්කු කුලියට ගැනීම පිළිබඳ වාර්තා මධ්‍යයේ, ජාතියට මෙම බොහෝ සංඥා නොසලකා හැරීමට හෝ පැත්තකට යාමට නොහැකිය. පැහැදිලිව පෙනෙන දේට වඩා වැඩි යමක් සංකේතවත් කරන්න.
“පාලක” ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ විසම්මුතික මන්ත්‍රීවරයෙකු වන පසුගිය වසරේ ජනාධිපති අපේක්ෂක ඩලස් අලහප්පෙරුම පසුගියදා පාර්ලිමේන්තුවට ප්‍රකාශ කළේ පසුගිය වසර දෙක තුළ සෙබළුන් 27,000ක් පමණ ත්‍රිවිධ හමුදාව හැර ගොස් ඇති බවයි. මෙය “අන්තරායන්” ඇති කළ හැකි නම්, දැන් සති ගනනාවක් සඳහා CDS නොමැත, සූදානම් වීමක් නොවේ නම්, සමස්ත මිලිටරි පරිපාලනයේ පුළුල් පරතරයක් ඉතිරි කරයි.
පැහැදිලිවම ඇති හැකියාව නම්, දේශපාලනික වශයෙන් අභිප්‍රේරිත ඉලක්ක-භාවිතයන් හැරුණු විට, කප්පම්-ඝාතන සහ පැහැරගැනීම්වලින් ඔබ්බට ගොස්, මෙම පලාගිය අය ස්වභාවධර්මයේ සේවා විදේශීය ගනුදෙනුකරුවන්ට ලබා දීමේ සැබෑ අනතුරයි. ජනවාර්ගික යුද්ධයේ අවසානය හරහා සහ ඉන් ඔබ්බට, සමහර බටහිර ජාතීන්, රෙජිමේන්තු නොවේ නම්, බොහෝ සේනාංකවල ආසන්න ප්‍රමාණය අඩු කිරීමට හෝ විසුරුවා හැරීමට නිර්දේශ කළ විට, එය නිහඬව සාකච්ඡාවට ලක් විය, ශ්‍රී ලංකාව “අතිශයින් ආරක්‍ෂිත ජාතියක් බවට පත් කිරීමට හෝ පරිවර්තනය කිරීමට නොහැකි වනු ඇත.
ඇත්ත වශයෙන්ම, ඔවුන්ගේ යැපෙන පවුල් සඳහා සැපයීම සඳහා එම විශ්‍රාමිකයන් සියලු දෙනා සමඟ ජාතියට කළ හැක්කේ කුමක්ද යන්නට බටහිරටද පිළිතුරු නොතිබුණි.
කොළඹ අගනගරයෙන් ආරම්භ වන නාගරික ප්‍රතිසංස්කරණ සහ අලංකරණය වැනි සිවිල් ව්‍යාපෘති සඳහා ඔවුන්ගේ සේවාවන් බඳවා ගැනීමට සහ යුද්ධයෙන් පසු අවතැන් වූවන්ගේ නිවාස ඉදිකිරීමට එවකට ආරක්ෂක ලේකම්වරයා ලෙස ගෝඨා ගත් තීරණය විශ්මයට පත් කිරීමට අසමත් විය. නිසැකවම, එම නියෝගවලට අභියෝග නොකළ සොල්දාදුවන්, ත්‍රස්තවාදී කොටි ත්‍රස්තවාදය තුරන් කිරීමේ ජාතික අරමුණක් සඳහා අත්සන් නොකළේ, අවසානයේ නගරයේ කාණු ඉදිකිරීම සහ අලුත්වැඩියා කිරීම පමණක් බව පැහැදිලිය.
එම ඡන්ද, 2010 පශ්චාත් යුධ ජනාධිපතිවරණයේදී ඔවුන්ගේ එක් කාලීන ලොක්කා වූ සරත් ෆොන්සේකා “ෆීල්ඩ් මාර්ෂල්” නිර්මාණය කළ දා සිට අනෙකාට අභියෝග කළ විට ඒවා ආයාසයකින් තොරව ජයග්‍රහණය කර වත්මන් ජනාධිපති මහින්දට 2015 මැතිවරණයේදී ලැබුණේ නැත. 2010 දී මහින්ද දිනුවේය. 2015 දී අහිමි විය.
ජනාධිපතිවරයා සහ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව (CC) අතර පැවති බහු මට්ටමේ බහු-ස්ථර දැඩි යුද්ධය හා සසඳන විට එය ජාතියට නැවත නැවතත් දීර්ඝ කිරීම සම්බන්ධයෙන් පාර්ලිමේන්තුවට වාර්තා කිරීම කුඩා සම්මුතියක් විය හැකිය. ඉහළ පොලිස් නිලධාරියා, පොලිස්පති (IGP), සහ ඔහු වෙනුවට “වැඩබලන පොලිස්පති”වරයෙකු පත් කිරීම නොවැළැක්විය හැකිය, එය අභ්‍යන්තර, බාහිර හෝ දෙකම වේවා, ආරක්ෂක පෙරමුණේ එවැනිම පළමු වැනි තවත් එකකි!
මේ සියල්ල අතර අවසාන ප්‍රශ්නයට පිළිතුර තිබේ: අරගලය යනු අවුල් වූ අංකුර විප්ලවයක් ද, නැතහොත් ආරක්ෂක කළමනාකාරීත්වය කඩාකප්පල් වූවක් ද, නමුත් ඒ සඳහා, මහජන අරගලය එය කළ තැනට නොපැමිණීමටත්, හෙළිදරව් නොකළ දේ කුමක් වුවත්, එය සාක්ෂාත් කර ගැනීමටත් ඉඩ තිබුණි. සහ සමානව අපැහැදිලි ඉලක්ක සහ පොරොන්දු?
N. Sathiya Moorthy යනු ඉන්දියාවේ චෙන්නායි හි පිහිටි ප්‍රතිපත්ති විශ්ලේෂකයෙකු සහ දේශපාලන විචාරකයෙකි. [email protected] යන ලිපිනයෙන් ඔහු සම්බන්ධ කර ගත හැක
